Herringbone Twill Uniform
(1941 - 1945)
Na początku II wojny światowej nie istniały odpowiednie mundury polowe dla pielęgniarek pracujących w terenie. Szpitalne fartuchy i buty na obcasie były odpowiednie do pracy w szpitalach umiejscowionych w budynkach, ale z pewnością nie nadawały się do noszenia w namiotach, gdzie nierzadko trzeba było pracować w zimnie, błocie i ograniczonych warunkach higienicznych. Ze względu na brak damskich sortów polowych, większość tych kobiet była zmuszona nosić męski jednoczęściowy kombinezon HBT M-1938 lub dwuczęściowy mundur złożony z koszuli HBT i spodni wykonanych z materiału diagonalnego o splocie jodełkowym (ang. herringbone twill). Diagonal był bardzo wytrzymałym materiałem, ale niezbyt nadającym się na upalne letnie dni i nie zapewniającym wystarczającego ciepła zimą. Kolejną jego wadą było to, że po praniu bardzo długo się suszył, a także blakł na słońcu.
KOMBINEZON HBT 1938:
Kombinezon HBT 1938 był pierwotnie przeznaczony dla mechaników i jednostek pancernych. Jednak ze względu na brak specjalistycznych mundurów polowych dla kobiet, na początku wojny wydawano je także pielęgniarkom służącym na Filipinach (1941-1942), w Afryce Północnej (1942), na Sycylii (1943), a nawet w Normandii (1944). Były również używane podczas szkolenia podstawowego w Stanach Zjednoczonych.
Suit, Working, One Piece, HBT 1938
Jednoczęściowy kombinezon męski 1938, początkowo przeznaczony tylko dla mechaników i sił pancernych, stał się popularny wśród pielęgniarek służących w warunkach polowych. Na początku wojny pielęgniarki otrzymały nieodpowiednie do warunków terenowych fartuchy szpitalne i buty typu oxford (skórzane wiązane buty na obcasie). Kobiety domagały się odzieży odpowiedniej do pracy w namiotach, takiej jak spodnie, kombinezony, buty polowe i ciepłe skarpety. Ponieważ nie mogły kupić tych rzeczy lokalnie, nosiły ubrania męskie w małych rozmiarach (które wciąż były dla nich za duże i źle dopasowane).
Kombinezon HBT 1938 został zaprojektowany z paskiem, dwiema kieszeniami piersiowymi i dwiema kieszeniami na biodrach, kieszonką na zegarek i jedną kieszenią na prawej nogawce. Charakterystyczną cechą modelu 1938 jest prawa kieszeń na piersi bez guzika. Kombinezon odpina się i zapina za pomocą pięciu metalowych guzików, a obie kieszenie na biodrach są otwarte (bez patek). Kombinezon stał się popularny ze względu na wygodę i odporność na zabrudzenia, jednak w ciągu kilku lat odkrywano jego różne wady. W związku z tym w kwietniu 1942 roku zaczęto go modyfikować i modernizować, zanim w lutym następnego roku powstał nowy typ kombinezonu: 1943.
.png)
Powyżej:
Pielęgniarki pełniące służbę za granicą nosiły na początku wojny kombinezony 1938 z powodu braku odpowiednich mundurów damskich. Stopień i insygnia ANC były przypięte do kołnierza. Kobiety często łączyły kombinezon z hełmem M-1 i męskimi butami polowymi. Męska kurtka polowa M-1941 stała się popularna w chłodniejsze dni.
.png)
Powyżej:
Męski kombinezon 1938 z kapeluszem „Daisy Mae” i podstawowym wyposażeniem składającym się z pasa M-36 i pokrowca MIVA1 na maskę przeciwgazową. To połączenie jest przykładem munduru noszonego przez pielęgniarki podczas szkolenia podstawowego.
KOMBINEZON HBT 1943:
Kombinezony HBT 1943 powstały po skargach mężczyzn na kurczenie się materiału po pierwszym praniu i problemy z metalowymi guzikami, które powodowały oparzenia. Krój został zmieniony tak, aby żaden guzik nie dotykał skóry. Ponadto jedna kieszeń na piersi była z otworem na ołówek, dodano nową kieszeń na linijkę na prawej nogawce oraz zmieniono zapięcie spodni. Ostateczny projekt nazwano „Suit, One-Piece, HBT, OD7, Special”, który posiadał wszystkie możliwe ulepszenia, takie jak ochrona przed gazami bojowymi (w postaci dodatkowego kawałka materiału po wewnętrznej stronie zasłaniającego klatkę piersiową i częściowo szyję), przednia lewa kieszeń z klapką i guzikiem, pasek z plastikową klamrą, a także nowszy odcień (Olive Drab 7).
Suit, One Piece, HBT, OD7, Special
Męski kombinezon 1943 zastąpił dotychczasowy wzór 1938. Główną różnicą między tymi dwoma modelami jest konstrukcja kieszeni. Ten kombinezon roboczy HBT był jednym z najpopularniejszych mundurów sił zbrojnych USA. Był używany przez mechaników, załogi czołgów, piechotę, a także pielęgniarki.
Oryginalne zdjęcia pokazują, że kombinezony męskie 1943 były również używane przez pielęgniarki pełniące służbę w warunkach polowych, jednak nie w takim stopniu, jak poprzednie kombinezony 1938. Powodem było to, że w momencie wprowadzenia ostatecznego modelu 1943 pielęgniarki otrzymywały już dwuczęściowe damskie HBT, które w pracy były znacznie wygodniejsze do noszenia.
%20one-piece.jpg)
%20titled%20this.jpg)
KOMBINEZON HBT DLA ARMY NURSE CORPS:
Kombinezony HBT dla Army Nurse Corps były opracowywane od jesieni 1942 r. Projekt przypominał kombinezon roboczy dla Women’s Army Auxiliary Corps. Kombinezon był rozpinany i zapinany na guziki. Miał rozkładany kołnierzyk, który można było zapiąć wysoko pod szyją. Z tyłu do kombinezonu był doszyty „półpasek”. Przednia część była luźna. Na piersi były naszyte dwie kieszenie z trójkątnymi patkami. Na nogawkach dodatkowo znajdowały dwie dłuższe kieszenie z patkami bez guzików.
.png)
Suit, Working, One-Piece, Nurse’s
Kombinezony HBT zaprojektowane specjalnie dla armijnych pielęgniarek były pierwszą próbą stworzenia odpowiedniej odzieży dla pielęgniarek pracujących w szpitalach polowych. Niestety z biegiem czasu ich jednoczęściowa konstrukcja okazała się niewygodna.
Z tyłu kombinezon posiadał tzw. „drop seat” - rozpinany otwór (na siedem guzików), który miał ułatwić kobietom załatwianie się (nie musiały dzięki temu zdejmować całego kombinezonu). W praktyce jednak nawet to udogodnienie okazało się niepraktyczne.
Kombinezony te również zapewniały ochronę przed toksycznymi gazami - kawałek materiału na klatce piersiowej i szyi oraz regulowane zapięcie rękawów i spodni (zapinane blisko skóry, aby zapobiec przenikaniu oparów gazowych do ciała). W ten sposób zmodyfikowany, impregnowany kombinezon miał specjalne oznaczenie Special.
Kombinezony ANC są rzadko widywane na fotografiach wojennych. Były używane głównie podczas treningów w USA. Istnieją również pojedyncze przykłady z Włoch, Normandii i z działań na Pacyfiku. Zdecydowanie w większym stopniu używany był męski kombinezon 1938.
Kombinezony jednoczęściowe w praktyce okazały się niewygodne i niepraktyczne (głównie ze względów higienicznych), dlatego w drugiej połowie konfliktu opracowano dwuczęściowy zestaw roboczy.
DAMSKI DWUCZĘŚCIOWY MUNDUR HBT:
Dwuczęściowy zestaw HBT to letni mundur polowy używany zarówno w Europie, jak i na Pacyfiku. Ten typ umundurowania wszedł do użycia w 1944 roku i był używany nie tylko przez pielęgniarki, ale także kobiety z innych formacji (np. Women's Army Cross, American Red Cross).
Koszula HBT była noszona z kołnierzem rozłożonym lub zapiętym pod szyją, posiadała dwie kieszenie z klapkami i zaszewki w pasie dla lepszego dopasowania. Niektóre koszule miały plastikowe guziki, inne – metalowe. Podobnie, jak pozostałe mundury HBT, tak i ten zapewniał ochronę przed trującymi gazami i miał regulowane mankiety (1 guzik - 2 dziurki). Koszulę zawsze noszono włożoną w spodnie. Na lewej stronie kołnierza przypinano kaduceusz z oznaczeniem korpusu pielęgniarek, a na prawej stronie przypinano stopień wojskowy.
Spodnie HBT zapinane były na guziki po obu stronach w pasie. Z przodu znajdowały się dwie kieszenie z patkami oraz regulowane zapięcie w dolnej części nogawek spodni.
Shirt, Herringbone Twill, Women’s,
Special
Koszula HBT przeznaczona do noszenia w trudnych warunkach terenowych. Kołnierz można nosić rozpięty lub zapięty – zaszewki umożliwiają dopasowany wygląd i pozwalają na swobodę ruchów. Była noszona z odpowiednimi damskimi spodniami wykonanymi z diagonalu.
Trousers, Herringbone Twill, Women’s, Special
Damskie spodnie z diagonalu są dopasowane, mają regulowane zapięcie na guziki w talii oraz dwie duże kieszenie. Przeznaczone były do prac w terenie, a także zapewniały ochronę przed komarami. Mogą być noszone z opinaczami lub bez nich.
Damskie mundury HBT produkowane były tylko w trzech, a później w czterech rozmiarach – Small, Medium, Large, X-Large. Ograniczony zakres rozmiarów powodował problemy w ich użytkowaniu. Ponadto tkanina była trudna w utrzymaniu, ponieważ po praniu miała tendencję do zmiany koloru, blaknięcia, nie wysychania przez noc, a także wywoływania podrażnień. Mimo tego, do końca wojny HBT był szeroko używany przez pielęgniarki i pozostałe kobiety służące w armii Stanów Zjednoczonych we wszystkich zakątkach świata.
NAKRYCIE GŁOWY:
Oprócz stalowego hełmu M-1, częstym nakryciem głowy wśród pielęgniarek była wełniana czapka z daszkiem, tzw. Jeep Cap. Podwójny brzeg pozwalał na naciągnięcie jej na uszy w celu zapewnienia większego ciepła. Czapki te były wydawane zarówno kobietom, jak i mężczyznom. Inną opcją był kapelusz HBT, tzw. Daisy Mae, który był dostępny od 1941 roku. Kapelusz i czapkę jeep cap często noszono także pod hełmem – szczególnie zimą dla większego ciepła, a w innych warunkach w celu pochłaniania potu.
Helmet, Steel,
M-1
Kompletny stalowy hełm M-1 noszony przez wszystkie jednostki bojowe składa się z następujących części: stalowego hełmu z parcianym paskiem podbródkowym i wkładu (tzw. linera) wykonanego z laminatu ze skórzanym paskiem podbródkowym.
Cap, Wool, Knit, M-1941
“Jeep Cap”
Wełniana czapka z daszkiem i podwójną zakładką, którą można naciągnąć na uszy w mroźne lub wietrzne dni.
Hat, Herringbone Twill, M1941 “Daisy Mae”
Kapelusz HBT był popularnym wyborem wśród mężczyzn i kobiet służących w ciepłym klimacie. Można go nosić pod hełmem lub samodzielnie. Kapelusze były używane głównie we wczesnych fazach wojny.
Kapelusz HBT można było nosić na wiele sposobów, zobacz zdjęcie.
Wełniane czapki okazały się o wiele bardziej popularne wśród większości mężczyzn i kobiet, dlatego od 1943 roku stopniowo wycofywano kapelusze. Jako zamiennik można było stosować czapkę HBT.
Cap, Herringbone Twill
Czapka robocza HBT wprowadzona w 1941 roku. Sporadycznie używana przez pielęgniarki. Na zdjęciu z przypiętym stopniem porucznika.
Po wcześniejszym uzgodnieniu i za zgodą dowódcy jednostki do munduru HBT można było założyć oliwkową furażerkę. Ta kombinacja stała się szczególnie popularna w Anglii.
Cap, Garrison, Wool, Women, Officers’
Damska oficerska furażerka w kolorze ciemnooliwkowym. Zaokrąglony kształt miał na celu lepiej dopasowywać się do ówczesnych fryzur.
BUTY:
Pielęgniarkom początkowo brakowało odpowiedniego obuwia przeznaczonego do trudnych warunków terenowych. Nosiły buty męskie, co często było niezadowalające ze względu na niedopasowane rozmiary. Pod koniec 1942 roku opracowano damskie buty polowe w stylu bardzo podobnym do męskiego. Miały gumowe obcasy i podeszwę.
Zimą pielęgniarki miały możliwość korzystania z materiałowych ochraniaczy, które sięgały do połowy łydki i chroniły je przed zimnem i śniegiem. U niektórych pielęgniarek służących w Europie można było również zobaczyć niestandardowe Jump Boots w połączeniu z mundurem HBT.
_pn.png)
Shoes, Service, Rubber Taps (Type II)
Męskie trzewiki z licowej skóry w czerwono-brązowym kolorze z gumową podeszwą (reprodukcja).
Shoes, Field, Women’s
Damskie sznurowane buty polowe, o szerokości dopasowanej do kobiecej stopy. Mają obcas o wysokości 2,5 cm i gumową podeszwę.
Jump Boots
Wysokie, sznurowane buty z charakterystycznym noskiem (reprodukcja). Zaprojektowane z myślą o amerykańskich spadochroniarzach, te wygodne buty szybko znalazły wielu fanów wśród innych mężczyzn i kobiet służących w armii.
Overshoes, Arctic, 4-Buckle
Ochraniacze na buty na niepogodę, zakładane na buty polowe. Skutecznie chroniły przed śniegiem i zimnem. Wykonane z wodoodpornego materiału i wyposażone w gumową podeszwę. Rozmiar ochraniacza odpowiada rozmiarowi buta.
Opinacze chroniły buty i spodnie przed brudem i wodą, zapobiegały przenikaniu trującego gazu do skóry, a także chroniły przed komarami. Ich noszenie nie było obowiązkowe. Opinacze zakładano poprzez sznurowanie, a krótki parciany pasek zapinany pod piętą służył do lepszego utrzymania na nodze. Początkowo pielęgniarki korzystały ze standardowych męskich opinaczy – model M-1938, później zaprojektowano nowe dla kobiet, które różniły się od męskich jedynie długością. Na początku wojny produkowano je w jasnym kolorze olive-green (OD3), ale wkrótce wprowadzono także ciemniejsze olive-drab (OD7). Do wyboru były trzy rozmiary: 1R, 2R i 3R.
Leggings, Canvas, M-1938, Dismounted
Męskie opinacze do noszenia w terenie z butami polowymi. Para na zdjęciu jest w jasnym odcieniu OD3 i rozmiarze 2R [Regular]. Haczyki i oczka wykonane są z czernionego metalu.
.png)
Leggings, Canvas, Women’s
Damskie opinacze parciane są bardzo podobne do męskich. Zostały zaprojektowane z myślą o noszeniu do spodni HBT w terenie i ochronie przed owadami. Dostępne były w trzech rozmiarach – 1, 2 i 3. Na zdjęciu jest widoczna para w odcieniu OD7 i rozmiarze 2R [Regular].
.jpg)
W czerwcu 1944 r. wprowadzono nowe buty polowe, które miały wyższą cholewkę, aby lepiej podtrzymywać nogawki (dzięki temu opinacze nie musiały być już noszone). Jednak ten typ rzadko występował w połączeniu z HBT, a jeśli w ogóle, to dopiero pod koniec wojny.
Boots, Service, Combat, Women’s
Buty z podobnego materiału i o podobnym kroju, jak dla mężczyzn, były używane w warunkach polowych przez WAC i ANC. Stosowana forma do butów była identyczna jak ta stosowana do poprzedniego modelu butów polowych, dzięki czemu zapewniały porównywalny komfort noszenia
OKRYCIE WIERZCHNIE:
Jak wspomniano powyżej, materiał HBT był zbyt cienki, aby ogrzać zimą, więc często potrzebna była kolejna warstwa ubioru – czy to płaszcz, czy popularne kurtki polowe, jak męska M-1941, tanker jacket, czy też pod koniec wojny również damska kurtka M-1943.
Jacket, Combat, Winter
Męska zimowa kurtka, znana jako Tanker Jacket, była bardzo popularna wśród pielęgniarek służących w Europie – jest ciepła, wygodna, ma wysoki kołnierz i dzianinowe mankiety.
Jacket, Field, OD (M-1941)
Jedynymi kobietami, którym oficjalnie wydawano kurtkę polową M-41, były pielęgniarki. Często nosiły tę kurtkę w połączeniu z damskim dwuczęściowym mundurem HBT.
Jackets, Field, M-1943, Women's
Dwuczęściowy mundur HBT z damską kurtką M-43 – takie połączenie można zobaczyć na niektórych zdjęciach wykonanych zimą 1944/45 lub później.
